Όλοι οι άνθρωποι, μπροστά στα πάθη μας και στην ανικανότητα μας να τα ελέγξουμε, είμαστε ίσοι... Σκεφτόμουν σήμερα, με αφορμή τον θάνατο της ιδιαιτέρως ταλαντούχας τραγουδίστριας Amy Winehouse, πως τελικά οι άνθρωποι είμαστε πολλές φορές δέσμιοι του άλλου μας εαυτού. Ενός εαυτού που όταν βγαίνει προς τα έξω, δεν λογαριάζει ούτε από χρήματα, ούτε από δημοσιότητα, λάμψη, φώτα. Ενός εαυτού που λες και είναι βγαλμένος από τους χειρότερους εφιάλτες μας...

Η Amy Winehouse μόλις στα 27 της χρόνια, άφησε τον μάταιο (όπως πολλές φορές αποδεικνύεται) τούτο κόσμο, πιθανότητα από συνδυασμό ναρκωτικών και φαρμάκων, που έδωσαν το τελειωτικό χτύπημα στον ήδη ταλαιπωρημένο από τις καταχρήσεις οργανισμό της... Να σας πω την αλήθεια μου, την Winehouse, την έμαθα καλύτερα τώρα με τον θάνατο της. Είχα ακούσει για τις περιπέτειες της με τα ναρκωτικά για το μοναδικό της ταλέντο στην μουσική και ήξερα και 2-3 τραγούδια της. Μέχρι εκεί. Βλέποντας όλες αυτές τις μέρες στις ειδήσεις στιγμές από την ζωή της, από την εφηβεία της, από συναυλίες της, συνειδητοποίησα τον στρουθοκαμηλισμό που μας διακρίνει ως κοινωνία. Έβλεπα τους μουσικούς που την συνοδεύουν στις συναυλίες της να γελάνε ενώ αυτή παραπατούσε στη σκηνή στη τελευταία συναυλία που έδωσε στο Βελιγράδι, έβλεπα τους επωνύμους «φίλους» της να την αποχαιρετάνε με ένα συγκινητικό μήνυμα στο twitter, αλλά δεν είδα κανέναν να νοιάζεται πραγματικά για αυτήν... Αν νοιαζόταν κάποιος, αν πραγματικά είχε μπει στη διαδικασία να την καταλάβει, να δει γιατί δεν μπορεί αν αντισταθεί στα πάθη της, ίσως δεν είχε αυτό το τραγικό τέλος... Εδώ βέβαια σκέφτομαι και λέω πως πάντα όταν ένα πρόβλημα δεν μας ακουμπά και δεν έχει φτάσει στην πόρτα μας δεν μας νοιάζει... Στεναχωριόμαστε, συμπονούμε αλλά μέχρι εκεί...

Υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες Amy Winehouse ανά τον κόσμο που έχουν το ίδιο τραγικό τέλος, υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες παιδιά, νέοι που πέφτουν στα ναρκωτικά καθημερινά, που ικετεύουν για βοήθεια αλλά εμείς τους γυρνάμε την πλάτη. Ξέρω, γιαυτό ευθύνη έχει και η κάθε αρμόδια Αρχή, η κοινωνία ως σύνολο, η Πολιτεία της κάθε χώρας... Ο θάνατος της Amy Winehouse, όμως για μένα ήταν μια γροθιά στο στομάχι. Όχι γιατί δεν γίνονται αυτά στον χώρο της show-biz και μου φάνηκε παράξενο, όχι γιατί είναι άλλη μια καλλιτέχνιδα που «φεύγει» από την ζωή στην καταραμένη ηλικία των 27 ετών (στην ίδια ηλικία απεβίωσαν οι Τζιμ Μόρισον, Τζίμυ Χέντριξ, Τζάνις Τζόπλιν κ.α.), αλλά γιατί διακρίνω μια αδηφάγα κοινωνία που ενώ γνωρίζει σιωπά... Εδώ και χρόνια. Αυτό είναι αρρωστημένο. Γιατί όταν αυτά τα φαινόμενα πάρουνε την μορφή χιονοστιβάδας, αυτή θα μας παρασύρει όλους στο διάβα της.... Και τότε θα είναι αργά. Τότε ταλαντούχα παιδιά, όπως η Amy Winehouse, θα χάνονται γιατί δεν είχαν δίπλα τους κάποιον που να νοιάζεται πραγματικά για αυτούς...