Φραπεδιά!

[LavantiS]

Φραπεδιά είναι μια άλλη ονομασία για το γνωστό μας φραπέ. Για τους αδαείς, ο φραπές(που σωστά είναι "ο φραπέ") είναι ο "χτυπητός" καφές ο οποίος αποτελείται από καφέ(φυσικά), ζάχαρη και λίγο νερό. Μετά το χτύπημα συμπληρώνουμε με περισσοτερο νερό και με παγάκια και καλαμάκι. Όποιος θέλει βάζει και γάλα.

Η ονομασία φραπεδιά χρησιμοποιείται για να δώσει περισσότερη γκλαμουριά και χλιδή, στην ήδη θεϊκή ονομασία του φραπέ. Άλλη ονομασία είναι το φραπόγαλο, στην περίπτωση που ο φραπές περιέχει και γάλα. Να σημειώσουμε εδώ ότι η φραπεδιά είναι καθαρά ελληνική εφεύρεση, δείγμα του πολιτισμού αλλά και της κλίσης στο κωλοβάρεμα του λαού μας.
Χώρες "μαμάδες" του καφέ όπως είναι η Βραζιλία ή η Υεμένη(η οποία δημιούργησε τη μόκα, αυτό το 'μαθα στο trivial το επιτραπέζιο) δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για την ύπαρξη του φραπέ και οι ξένοι που έρχονται στην Ελλάδα το καλοκαίρι παίρνουν και μια συνταγή για φραπέ μαζί τους φεύγοντας.

Αν και ο φραπές έχει επικρατήσει να πίνεται το καλοκαίρι λόγω πιο αραχτής ατμόσφαιρας, εγώ ένα έχω να πω: Η φραπεδιά είναι ιδεολογία και πίνεται παντού και πάντα, είναι θέμα image. Ο ζεστός ή ο χλιαρός(γαλλικός) καφές είναι για τους φλώρους! Η μαγκιά είναι να είσαι παντού και πάντα έτοιμος για να πιεις φραπέ, να είσαι έτοιμος να αποφύγεις ανά πάσα στιγμή τα δουλικά υπαλληλικά σου καθήκοντα και να μπορείς να αράξεις ακόμα και κάτω από το απειλητικό βλέμμα του αφεντικού. Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν πίνουν φραπέ, δεν ταιριάζει ούτε με την ιδεολογία τους ούτε με την προσφορά τους στην ανθρωπότητα. Φραπέ επίσης δεν πίνουν ποτέ οι λιμενεργάτες, οι οικοδόμοι, οι ανθρακωρύχοι και οι υπόλοιποι "ξανθοπουλικοί" με τα σκληρά και βάρβαρα επαγγέλματα. Είπαμε, ο φραπές είναι γκλαμουριά.

Η φραπεδιά πρέπει υποχρεωτικά να πίνεται εκτός του χώρου εργασίας καθώς και εκτός της προσωπικής οικίας του καθενός και να συνοδεύεται από την ημι-ξαπλωτή στάση του σώματος με τα πόδια να βρίσκονται σε ψηλότερο επίπεδο από αυτό του κεφαλιού(όχι, δεν εννοώ χέρια κάτω, πόδια πάνω!). Εξαίρεση όσον αφορά το χώρο αποτελεί η περίπτωση που πίνουμε φραπέ στον/στην κολλητό/κολλητή. Εκεί επιτρέπεται.


Χαρακτηριστικά της φραπεδιάς:

Μια σωστή φραπεδιά πρέπει να έχει πάντα καλαμάκι. Το καλαμάκι δείχνει άνεση γιατί δε σε αναγκάζει να σκύβεις για να πιεις τον καφέ, είναι μια εφεύρεση κατά της κούρασης και της περιττής σπατάλης ενέργειας. Το καλαμάκι μάλιστα πρέπει να είναι σπαστό για να διευκολύνει την σωστή πόση του καφέ. Ακόμα το καλαμάκι είναι η μισή αρχοντιά για τη φραπεδιά καθώς σου δίνει τη δυνατότητα να ανακατεύεις κάθε λίγο το περιεχόμενο του ποτηριού. Το ανακάτεμα του φραπέ είναι μέτρο χλίδας και πρέπει να γίνεται με το κεφάλι ψηλά και το χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο. Ειδικά αν συνοδεύεται από μαύρο γυαλί και τα πόδια πάνω στις καρέκλες, το ανακάτεμα προσθέτει πολλά στο status του καθενός φραπεδοκατακτητή.
Η πρώτη ρουφηξιά της φραπεδιάς είναι ιερή. Η όλη κίνηση όπου σπας το καλαμάκι, το βάζεις στο στόμα αργά και αισθησιακά και βλέπεις την καφέ ρευστή μάζα να ανεβαίνει και να πλησιάζει στη στοματική σου κοιλότητα, αποτελεί μια ιεροτελεστία που αξίζει όσο λίγες.
Η τελευταία γουλιά του φραπέ είναι εξίσου σημαντική με την πρώτη. Αν και κάθε φορά που τελειώνουμε το φραπέ μας πρέπει να γεμίζουμε με νερό και να συνεχίζουμε, πρακτικά ο φραπές τελειώνει όταν μας πιάνει το τέταρτο κατούρημα από τα πολλά υγρά. Τότε και μόνο τότε μπορούμε να κοπανήσουμε την τελευταία ρουφηξιά κάνοντας το χαρακτηριστικό ήχο ικανοποίησης ρουφώντας ταυτόχρονα καφέ και αέρα, με το γνωστό και αηδιαστικό για τους υπόλοιπους - απολαυστικό για εμάς "σλουρπ". Αυτό ΕΙΝΑΙ ηδονή!
Η σωστή η φραπεδιά πρέπει απαραίτητα να περιέχει παγάκια. Τα παγάκια, πέρα από τη δροσιά που παρέχουν, κάνουν το ανακάτεμα περισσότερο ζωντανό και δυνατό. Και μην αναφέρουμε πάλι τα περί σημασίας ανακατέματος...
Ο φραπές πρέπει να είναι πάντα γλυκός. Αυτό είναι αναντίρρητο αξίωμα και όποιος διαφωνεί σε αυτό τον παίρνει. Αν θέλει κάποιος να πιει μέτριο ή πικρό καφέ να πιει ελληνικό. Δε θα ανεχτώ από κανέναν να καταστρέφει το image του απόλυτου μη αλκοολούχου ροφήματος. Αυτό επιστημονικά δίνεται από την ηρεμία και τη γαλήνη που παρέχει η γλυκόζη στον ανθρώπινο οργανισμό. Γιατί όταν πίνεις καφέ πρέπει να είσαι αραχτός και άνετος. Έχετε δει εσείς ποτέ το Βέγγο να πίνει φραπέ; Εγώ όσο θυμάμαι τις ταινίες του, τάραζε τους ελληνικούς!
Το ιδανικό χρώμα της φραπεδιάς είναι το καφέ(μα τι άλλο θα μπορούσε να ήτανε). Προσοχή όμως! Το καφέ το ανοιχτό, το οποίο είναι το ίδιο καφέ με τα κακάκια μας όταν έχουμε φάει μουσακά(το έχω ψάξει το θέμα σε πολλά πειραματόζωα). Οποιαδήποτε άλλη απόχρωση κρίνεται κατακριτέα. Επίσης επιβάλλεται να πίνεται σε ψηλό, λεπτό και κυλινδρικό ποτήρι.
Για να κατανοήσει κανείς τη σημασία του φραπέ πρέπει να είναι άνω των 20 ετών, ώστε να έχει αρκετές εμπειρίες και να είναι αρκετά ώριμος να αντιμετωπίσει ένα τόσο σημαντικό θέμα.
Ο άνθρωπος που πίνει φραπέ είναι απελευθερωμένος από τα διάφορα ταμπού, δε μασάει μία, αντιμιλάει στο αφεντικό του(σε πολλές περιπτώσεις δεν έχει καν αφεντικό), κλάνει και ρεύεται δημοσίως, έχει αποβάλλει κακές συνήθειες τύπου 9-5, είναι άτομο γενικώς. Αν ο φραπέ-lover είναι φοιτητής τότε είναι σίγουρα ο τύπος με τη reserve θέση στο κυλικείο της σχολής του και με τη νοικιασμένη σε τρίτους(μιας και δεν τη χρησιμοποιεί ποτέ) θέση του στο αμφιθέατρο.

[Ludvich]

Ομολογω ότι η συγκεκριμένη μελέτη με θέμα "Ο ρόλος του Φραπέ στη μεταγενέστερη Ελλάδα" με προβλημάτισε βαθύτατα. Θα τη σύγκρινα με τη μελέτη "Σοκολατίνα ή προφιτερολ" καθώς και "Ο ρόλος της ζάχαρης στη διαμόρφωση της προσωπικότητας.
Το κείμενο αυτό είναι εμφανέστατα επηρεασμένο από τον Γιουνγκ και τον Φρόυντ από ψυχαναλυτική πλευρά. Παρόλα αυτά θα ήθελα να κάνω μια παρατήρηση ...

Οποιος πίνει γαλλικό το χειμώνα ΔΕΝ είναι φλώρος αντίθετα γνωρίζει από πραγματικές απολαύσεις. Οποιος πίνει φραπέ το χειμώνα θα έλεγα είναι άτομο ψυχολογικά διαταραγμένο γιατί από αυτό το σημείο και έπειτα δείχνει την εξάρτηση του ατόμου από το καλαμάκι. Υποδηλώνει την ανάγκη εύρεσης αντικειμένου για "ρούφηγμα" , "δάγκωμα" , "πιπίλισμα" και άλλα σχετικά. Και ως γνωστόν απο τη βιβλιογραφία (Georgedick and Sugardick 1967) το καλαμάκι αποτελεί φαλλικό σύμβολο.

Επίσης ως προς τη θερμοκρασία του καφέ , το παγωμένο υποδηλώνει άτομο το οποίο αρέσκεται σε ψυχρές καταστάσεις, αντιδραστικό , αντικοινωνικό και μονόχνωτο.

Θα επανέλθω με νέα στοιχεία.

[Dimitris_P]

Φίλε Μηνά..
θα συμφωνήσω με το μεγαλύτερο μέρος του λόγου σου, εκτός όμως από δυο πραματάκια.
1) Ο φραπές έχει γαλλική καταγωγή, που στα γαλλικά σημαίνει χτύπημα,χτυπάω ή κάτι τέτοιο-για πιο ακριβής μετάφραση ανοίξτε κανα λεξικό (από γαλλίδα το μαθα αυτό)
2) Αν ο λαιμός σου είναι χάλια πώς να κατεβάσεις το κρύο. Εκεί δεν είναι μαγκιά, αλλά μ*λ*κια

Για να είμαστε σωστοί, κάθε καφές ταιριάζει με τη διάθεση που έχουμε και το περιβάλλον. Φαντάσου σκηνικό: Απόγευμα Παρασκευής στα μέσα του Δεκέμβρη, μετά από ένα γερό μεσημεριανό ύπνο και έξω κρύο, χιόνι και κακό και να κάθεσαι στην καναπεδούμπα δίπλα στο ζεστό τζάκι με τα πόδια αραχτά και την κοπέλα σου αγκαλιά...ε όπως και να το κάνουμε, εκεί φραπέ δεν κολλάει!

[LavantiS]

Θύελλα διαμαρτυριών προκάλεσε η άποψη που κατάθεσα, και οφείλω να ομολογήσω (για να παραμείνω συμπαθής) ότι δεν είναι δικιά μου, αλλά απλό copy paste από μήνυμα φίλου.

Βεβαίως συμμερίζομαι τις περισσότερες από τις απόψεις, ειδικά σε φοιτητική ηλικία και περιβάλλον.. Από την άλλη έχοντας ξεπεράσει την ηλικία που δικαιολογούμαι να καλούμαι φοιτητής - σπουδαστής, πρέπει να βάλω λίγο νερό στο ..φραπέ μου..

Εξακολουθώ να πιστεύω βέβαια, ότι ο φραπέ, δεν έχει να κάνει με την εποχή και το κλίμα, αλλά την όλη φιλοσοφία της χασομέρας, και στο κάτω κάτω κι αν λιώσουν τα παγάκια δεν γίνεται το ίδιο κατρουλιό που γίνονται οι νες, γαλλικοί, ελληνικοί, κλπ.. Εξάλλου, για κάποιον που ο καφές είναι κυρίως παρέα και συνοδεία στην δουλειά, surfing, cyber sexing, κλπ η επιτυχία είναι να έχεις την μεγαλύτερη και καλύτερη διάρκεια και όχι η απόλαυση αυτή καθαυτή.. Αλλιώς, πιείτε coca cola! Και νομίζω οτι το φραπεδάκι, κρατάαααααει...

Να πω, βέβαια, ότι μπορεί εγώ να ομολογώ ότι δεν είμαι πλέον κοντινός ηλικιακά στα σπουδαστικά χρόνια, αλλά τα σχόλια του στυλ "αν είναι ο λαιμός σου χάλια" είναι ο ορισμός της γεροντίλας και της εξαθλίωσης - παράδοσης από την ζωή - "ντύσου μην κρυώσεις" - "να τρως καλά" - κλπ..
Χαίρομαι λοιπον που βρίσκομαι εδώ...

Από την άλλη θα με ενδιέφερε να διαβάσω το μανιφέστο της σοκολατόπιτας, και ειδικά του προφιτερόλ, ειδικά αν είναι από τον ΑΡΧΗΓΟ Ανδριά!

Ave!

[Dimitris_P]

Ποιον είπες γεροντίλα ε;