Το "
ήρθα, είδα, νίκησα" του κυρίου Μιχαλολιάκου
δε τον κάνει Καίσαρα για να σηκώνονται και να χειροκροτάνε όλοι στο πέρασμα του. Ούτε τα "
λεβεντόπαιδα με τις μαύρες μπλούζες" είναι περισσότερο Έλληνες από εμας για να θεωρούν τσιφλίκι τους την χώρα...
Στο σπίτι που μένω (από το 1996...) υπάρχει ένα κοινός διάδρομος που ενώνονται δύο πόρτες. Η δική μας και μια άλλη. Δυό σπίτια. Το δικό μας και ένα άλλο. Στο.. άλλο σπίτι λοιπόν ανα διαστήματα έχουν περάσει αρκετοί άνθρωποι. Οικογένειες, φοιτητές, ηλικιωμένοι και αλλοδαποί. Από όλους αυτούς μου έχουν μείνει δυό παιδιά.
Παιδιά τρόπος του λέγειν καθώς ο
Ιμπραήμ και ο
Χαμπίμπ είχαν περάσει τα πρώτα άντα αλλά για μένα είναι παιδιά. Γείτονες για αρκετά χρόνια, ερχόμενοι από το μακρινό Μπαγκλαντες, δεν θα μποούσαν παρά να μου δημιουργήσουν και μένα το πρώτο διάστημα καχυποψία για το τι άνθρωποι είναι.
Ε λοιπόν πάνε περίπου 4-5 χρόνια αν δεν κάνω λάθος που αυτά τα δύο παιδιά φύγανε από το σπίτι για άλλες πιο φιλόξενες πατρίδες, αλλά εγώ ακόμη τους θυμάμαι... Πιο άνθρωποι από πολλούς συμπατριώτες μας, δουλευταράδες, ήσυχοι, με έντονη την ανάγκη για επικοινωνία...
Άφησαν τις οικογένεις τους χιλίαδες χιλόμετρα μακριά για να έρθουν στην "μικρή Αμερική" όπως συνήθιζαν να μου λένε για την Ελλάδα, για να μπορούν να εξασφαλίσουν στα παιδιά και στις γυναίκες τους τα προς το ζην, ένα καλύτερο αύριο μακριά από την φτώχεια και την μιζέρια...
Με τον Ιμπραήμ και τον Χαμπίμπ είχα πολλες συζητήσεις, γέλια, χαρές και λύπες, μιας και ήμασταν μια πόρτα μακριά... Πολλές φορές διέκρινα τον ρατσισμό στους ανθρώπους που με έβλεπαν να συναναστρέφομαι μαζί τους, αλλά και τον φόβο στα μάτια τους σε πολύ απλά πράγματα. Ένα κοίταγμα στα μάτια και χαμήλωναν το βλέμμα. Τους πλησίαζα στην αρχή και έδειχνα απόμακροι... Αλλά μετά γίναμε ένα. Με προκάλεσαν μέχρι και στην πατρίδα τους και παρόλο που δεν πήγα, είμαι σίγουρος πως η φιλοξενία τους θα ήταν άριστη...
Άλλωστε είναι άνθρωποι όπως και μείς... Η ανθρωπιά, η αγάπη, το γέλιο, οι χαρές δεν είναι προνόμιο των λευκών και απ' όσο θυμάμαι η "ανώτερη φυλή" δεν υπάρχει... Ο Χίτλερ με την τέλεια προπαγάνδα του έκανε μια προσωπική του υπόθεση, παγκόσμια τρέλα και μόδα... Ναι δυστυχώς μόδα. Οι Νεοναζί είναι εδώ. Ο ήχος της μπότας "σφυρίζει" στα αυτιά μας... Οι εφιάλτες ζωντανεύουν και η ελληνική κοινωνία βρίσκεται μπροστά σε κατακλυσμιαίες αλλαγές.
Οι εκλογες έδειξαν άνεμο αλλαγής. Η μήπως την αρχή του τέλους ; Πολύς κόσμος ψήφισε στα τυφλά, θεωρώντας πως μιά από τις τιμωρίες του δικομματισμού, είναι και η Χρυσή Αυγή.
Ίσως να είναι φούσκα, ίσως κάποια στιγμή να χαθεί και από τον χάρτη, αλλά μέχρι τότε και από χτες το εθνικιστικό (κατά τα λεγόμενα του αρχηγού του) κόμμα της Χρυσής Αυγής, ήρθε να μας υπενθυμίσει πως η ανέχεια, η φτώχεια και ο ωχαδερφισμός μπορούν να μας οδηγήσουν σε μονοπάτια εφιαλτικά, σε καταστάσεις πρωτόγνωρες και ισοπεδωτικές.
Η συντεταγμένη πολιτεία πρέπει να δείξει εγρήγορση και σοβαρότητα για να πατάξει τέτοια φαινόμενα. Γιατί άλλο μεταναστευτική πολιτική και άλλο θάλαμοι αεριών...
Του ΜάκηDel από το ιστολόγιο του Μy Way
