Κορυφώνεται η φετινή μετριότητα. Απογοητευτικό, σε σχέση με τα αναμενόμενα και τις 11 υποψηφιότητες Οσκαρ, το φιλμ «Hugo» του Μάρτιν Σκορσέζε. Αρτια κατασκευασμένο, πλην χαοτικό και ολίγον ακατάληπτο το κατασκοπευτικό «Και ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλι». Και εντελώς ροζ η αισθηματική κομεντί «Ερωτας από την αρχή».
«Hugo»
Του Μάρτιν Σκορσέζε. Τρισδιάστατη επιμειξία ζωντανών ηθοποιών με animation. Φοβάμαι όμως ότι δεν θα ενθουσιάσει κανένα κοινό. Ούτε τους μεγάλους ούτε τους μικρούς. Μετεωρίζεται σαν μικρομέγαλη ταινία δίχως προορισμό ούτε μαγεία. Πολύ κάτω από το συμπαγές και ολοκληρωμένο «Οι περιπέτειες του Τεντέν» του Στίβεν Σπίλμπεργκ.
Το πρόβλημα, ως συνήθως, από το σενάριο και την ιστορία. Οπου σε κεντρικό σταθμό του Παρισιού της δεκαετίας του '30 αδέσποτο ορφανό με το συμβολικό όνομα Hugo - εκ του Βίκτωρος Ουγκώ - που περιφέρεται, μαστορεύει και επιδιορθώνει ωρολογιακούς μηχανισμούς ανακαλύπτει από τον νεκρό πατέρα του ένα ξεχαρβαλωμένο ρομπότ.
Ετσι πέφτει πάνω σ' έναν κακιωμένο γέρο που στη συνέχεια αποκαλύπτεται ότι δεν είναι άλλος παρά ο Ζορζ Μελιέ (1861-1938). Που μαζί με τους αδελφούς Λουί και Ογκίστ Λιμιέρ, ένας από τους πρωτοπόρους του σινεμά. Που οι πεντακόσιες και πλέον σουρεαλιστικές ταινίες του είχαν χαθεί. Και που στη συνέχεια, με τη βοήθεια ενός μελετητή του σινεμά, ας πούμε της θρυλικής Σινεματέκ (Γαλλικής Ταινιοθήκης), ανακαλύπτει ογδόντα απ' αυτές.
Ετσι χάρη σ' ένα μικρό ορφανό και σ' έναν κριτικό δικαιώνεται και αποθεώνεται αυτός ο θρύλος του σινεμά. Ετσι ο Μελιέ βρίσκει «γιο» και συνεχιστή. Ετσι ο Hugo βρίσκει πατέρα και σημείο αναφοράς. Τουτέστιν ο εβδομηντάχρονος Μάρτιν Σκορσέζε κλείνει το μάτι στους σινεφίλ. Γιατί αυτός είναι ο Hugo. Γιατί αυτός, ως γνωστόν, ο μεγαλύτερος συλλέκτης ταινιών. Φανταστείτε, έχει δει δεκάδες, μην πω εκατοντάδες, ελληνικές ταινίες. Εξ ου και ο θαυμασμός του για τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, όταν το 1997 ως πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του απένειμε Χρυσό Φοίνικα Καννών.
Που πάει να πει ότι αυτή η ταινία είναι ο έμπρακτος θαυμασμός του για το γαλλικό και ευρωπαϊκό σινεμά. Γι' αυτό η δράση λαμβάνει χώρα στο Παρίσι. Και γι' αυτό όλοι οι ηθοποιοί, πλην της Αμερικανίδας Κλόε Γκρέις Μόρετζ, είναι Βρετανοί. Κατά σειρά Ασα Μπάτερφιλντ (ο 14χρονος πρωταγωνιστής), Μπεν Κίνγκσλεϊ, Σάσα Μπάρον Κοέν, Τζουντ Λο, Εμιλι Μόρτιμερ, Κρίστοφερ Λι, Ρέι Γουίνστον.
Ποιον ενδιαφέρουν όλα αυτά; Μόνο επαΐοντες και μερικούς βαρεμένους σινεφίλ. Γιατί από μαγεία γιοκ. Γιατί η αφήγηση στο πρώτο μέρος σκαλώνει επί σαράντα και πλέον λεπτά. Γιατί εξαντλητικές οι σκηνές με ωρολογιακούς μηχανισμούς, γρανάζια και τροχούς. Γιατί η αφήγηση είναι βραδυφλεγής. Γιατί το σενάριο είναι φτωχό. Και γιατί είτε τρισδιάστατο είτε μονοδιάστατο και κανονικό ένα και το αυτό.
Ενα το όφελος. Να το δουν ομαδικά τα παιδιά δημοτικών, γυμνασίων και λυκείων και έτσι να λάβουν ερεθίσματα μπας και σκαλίσουν την ιστορία του σινεμά. Να μάθουν λοιπόν ότι όλα αυτά τα σημερινά, φανταστικά, αξιοπερίεργα και σουρεαλιστικά έχουν επινοηθεί από τον Ζορζ Μελιέ πριν από εκατό και πλέον έτη.
Μπορεί ν' ακούγεται υπερβολικό. Ισως και «υβριστικό». Ομως το γράφω όπως το έζησα μέσα στην αίθουσα. Σκυλοβαρέθηκα, παιδιά!
από τον Δημήτρη Δανίκα - Βαθμοί=5
Πηγή: Τα ΝΕΑ
Tinker, Tailor, Soldier, Spy
Κι o Κλήρος Έπεσε Στον Σμάιλι - 2011
Ο Τζορτζ Σμάιλι, πρώην υπάλληλος της υπηρεσίας πληροφοριών, αναλαμβάνει να ξετρυπώσει έναν διπλό πράκτορα που έχει φωλιάσει στα ανώτερα κλιμάκια της βρετανικής αντικατασκοπείας και πουλάει μυστικά στη Σοβιετική Ένωση.
Το είδος του 'μεγαλόφωνου' κατασκοπικού φιλμ ανατρέπεται σε μια εξαιρετική, χαμηλών τόνων και φιλόδοξη ταινία που βασίζεται σε ένα εκπληκτικό σενάριο και ένα διαλεχτό καστ.
Μετά από το αριστουργηματικό «Άσε το Κακό να Μπει», που χρησιμοποίησε το genre των βαμπίρ για να πει μια ανθρώπινη ιστορία μοναξιάς και φιλίας, ο Σουηδός σκηνοθέτης Τομάς Άλφρεντσον κάνει το ριψοκίνδυνο βήμα προς τις 'μεγάλες κατηγορίες' με ένα αγγλόφωνο ντεμπούτο που τον φέρνει σε μια άλλη χώρα, μια καθ' όλα βρετανική ιστορία από ένα κλασικό βιβλίο και ένα εμβληματικό αγγλικό χαρακτήρα – κι όμως του ταιριάζει γάντι. Η χαμηλών τόνων αλλά άκρως χαρακτηριστική του προσέγγιση έχει φτιάξει μια πραγματικά αξιοθαύμαστη κατασκοπική ταινία, που αφήνει τις φανφάρες ή τα πολλά κόλπα και χρησιμοποιεί ένα σύμπαν αγαπητό στο σινεμά για να φτιάξει με ευγλωττία μια ιστορία για ανθρώπους εξίσου περιθωριποιημένους.
Και τη φτιάχνει θαυμάσια. Οι κατάσκοποι στον κόσμο του Σμάιλι είναι άνθρωποι μισεροί, τραυματισμένοι από την προσπάθειά τους να κάνουν το καθήκον τους σε έναν ολοένα και πιο αμφίσημο κόσμο και να διατηρήσουν τουλάχιστον μια βιτρίνα αξιοπρεπούς ζωής. Η νοσταλγία για την δουλειά τους στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν είναι απλά μια διαστρεβλωμένη ανάμνηση αλλά μια βαθιά ανάγκη να νιώσουν σιγουριά ότι αυτό που κάνουν είναι το σωστό, ότι αξίζει πραγματικά και βοηθά ουσιαστικά. Τέτοιες βεβαιότητες είχαν βέβαια στερέψει τη περίοδο που τους γνωρίζουμε – τώρα έχει μείνει μόνο η πικρία για τις μικρές και μεγάλες ήττες τους, και ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών παρανοϊκός φόβος της προδοσίας, που τους τρώει τα σωθικά.
Είναι ένα ελκυστικό, εγκεφαλικό σκηνικό, κόντρα στα κινηματογραφικά κλισέ για την κατασκοπεία, και ο Άλφρεντσον κάνει πραγματικό πάρτι με όλες τις πτυχές ενός σεναρίου-σταυροβελονιά από τους Πίτερ Στρόγκαν και Μπρίτζετ Ο'Κόνορ, που πραγματικά παραδίδει μαθήματα υπομονής στην αφήγηση, παίρνοντας ενίοτε και μεγάλα ρίσκα - η πρώτη ώρα περνά σχετικά χωρίς αξιοσημείωτα γεγονότα, φαινομενικά βέβαια, χτίζοντας αθόρυβα χαρακτήρες και υποπλοκές που βγάζουν νόημα μόνο αργότερα. Ο Σουηδός σκηνοθέτης έχει κάνει επίσης μια εξαιρετική επιλογή συνεργατών, με πρώτο και καλύτερο τον διευθυντή φωτογραφίας Χόιτε βαν Χόιτεμα να δημιουργεί με μαεστρία έναν κόσμο άκρως μελαγχολικό αλλά ταυτόχρονα ελκυστικό με θλιβερούς, ομιχλώδεις εσωτερικούς και μη χώρους, ποτισμένους από την καχύποπτη δυσφορία που κυβερνά την ιστορία.
Πανέξυπνη και η απόφαση που επέλεξε γνώριμα πρόσωπα στο καστ (αλλιώς η πλοκή θα ήταν ακόμη πιο περίπλοκη), ένα καστ που είναι κάτι παραπάνω από διαλεχτό και φυσικά στέκεται στο σύνολό του αντάξιο της περίστασης και των ζουμερών ρόλων. Ποια άλλη ερμηνεία λοιπόν θα μπορούσε να ηγείται μιας τόσο λιγομίλητης αλλάς γεμάτης αυτοπεποίθηση ταινίας και του καστ της, παρά ο σοφά μελετημένος Σμάιλι από τον πάντα εξαιρετικό Γκάρι Όλντμαν; Ο χαρακτήρας του είναι ένας άνθρωπος σχεδόν ξεγραμμένος στην αρχή, κάποιος που μιλά ελάχιστα και αρκείται στο να παρατηρεί τον κόσμο από το περιθώριο, κι όμως κάποιες στιγμές, φευγαλέα, αναδύεται ως ο πιο τρομερός αντίπαλος του παιχνιδιού που ξεδιπλώνεται μπροστά μας. Χρειάζεται έναν ηθοποιό εξίσου έξυπνο και συγκρατημένο – γιατί ο ρόλος και η ιστορία όλη δεν θα λειτουργούσε χωρίς μέτρο – και ο Όλντμαν δείχνει μια αξιοθαύμαστη εγκράτεια και σοφία στην ερμηνεία του. Μπορεί να είναι ένας ρόλος που δεν θα του κερδίσει το Όσκαρ αλλά είναι ο καλύτερος, ο πιο πλήρης της καριέρας του – και από πότε τα Όσκαρ δίδονται στους ηθοποιούς για τους ρόλους για τους οποίους πραγματικά τα αξίζουν;
Της Χριστίνα Λιάπη από το e-go.gr
Έρωτας από την αρχή
Οι Rachel McAdams και Channing Tatum πρωταγωνιστούν στην ταινία «Έρωτας από την αρχή».
Η Paige και ο Leo, ένα όμορφο, ερωτευμένο ζευγάρι, επισφράγισαν τον έρωτά τους με όρκους αιώνιας αγάπης και αφοσίωσης. Όμως οι μέρες ευτυχίας ήταν γι’ αυτούς μετρημένες. Μετά από ένα άσχημο αυτοκινητιστικό δυστύχημα, η Paige ξυπνάει από το κώμα που είχε πέσει με σοβαρή απώλεια μνήμης.
Τώρα, το μόνο που βλέπει στο πρόσωπο του άντρα της, είναι έναν τελείως άγνωστο… Και ο Leo θα πρέπει να ξανακερδίσει από την αρχή την καρδιά της γυναίκας που αγαπά.
Θα μπορέσει η μοναδική τους αγάπη να έχει μια δεύτερη ευκαιρία να ξανανθίσει;
Σκηνοθεσία: Michael Sucsy
Πρωταγωνιστούν οι: Rachel McAdams, Channing Tatum, Jessica Lange, Sam Neill, Scott Speedman.
