Πριν από αρκετά χρόνια οι αδελφοί Κατσιμίχα δήλωναν την μη διαπραγματεύσιμη διάλυση του σχήματος. Εκαναν μάλιστα και αποχαιρετιστήρια συναυλία για τον κόσμο τους. Παρόλα αυτά από τότε έχουν κυκλοφορήσει μαζί άλλους δύο τουλάχιστον δίσκους, και έχουν πραγματοποιήσει ανάλογο αριθμό συναυλιών. Σε κάθε συνέντευξη πάντα διέψευδαν ότι είναι πάλι μουσικά μαζι κι ότι οι συγκυρίες έτυχε να τους φέρει μαζί. Επιτέλους, το σκηνικό αλλάζει.. (αχ, "Απρίλη ψεύτη"!!) Ιδρυσαν την προσωπική τους δισκογραφική εταιρία (ΛΥΧΝΟΣ) και κυκλοφορούν μια δουλειά που υπογράφει ο Πάνος με την αμέριστη συνεργρασία και συμμετοχή του Χάρη (τραγουδά 2 τραγούδια). Ο τίτλος: "Οι Μπαλάντες των Πολυκατοικιών"...
Πάντα στην λογική που τους θέλει ηγέτες μιας μεγάλης γενιάς τραγουδοποιών ο Πάνος και ο Χάρης Κατσιμίχας δηλώνουν παρόντες και το 2004. Σε μια εποχή «λοβοτομημένων», ο Πάνος Κατσιμίχας τολμά να ξαναγράψει τραγούδια που καίνε, τραγούδια που εισβάλουν «στα σκοτεινά σαλόνια των βουβών διαμερισμάτων, μες των πολυκατοικιών την ερημιά» και μας συγκινούν με την αλήθεια και την αμεσότητα των στίχων τους.
Όσο για τον Χάρη, είναι εδώ κι ας πρόκειται για την πρώτη προσωπική δουλειά του Πάνου. Ερμηνεύει δύο από τα 12 τραγούδια του cd και όπως δηλώνει και ο δίδυμος αδελφός του, ήταν παρών σε όλη την ηχογράφηση, με αλλεπάλληλες ακροάσεις, διορθώσεις καθώς είναι το «αυτί» που πάντα εμπιστεύεται ο Πάνος.
Όλα σχεδόν τα τραγούδια του cd τα έχει γράψει ο Πάνος Κατσιμίχας εκτός από το τραγούδι «Κι ακόμα είσαι εδώ» που είναι των Austin Cunningham και Trina Harmon αλλά και το τελευταίο τραγούδι με τίτλο «Να αντέχουμε μόνο μας μένει», μια τρυφερή μπαλάντα του Sergio Enrico στην οποία στίχους έγραψε ο Πάνος και την τραγουδάει μαζί με τον Χάρη. Ο Χάρης ερμηνεύει άλλο ένα τραγούδι, με τον Πάνο στις διφωνίες, με τίτλο «Τα χνάρια είναι σβησμένα».
Ο δίσκος έχει την νοοτροπία ενός Concept-album, μια δουλειά με την δομή βιβλίου που περιέχει δώδεκα διηγήματα. Δώδεκα παράλληλες ζωές, δώδεκα παράλληλα μονόπρακτα που παίζονται μέρα-νύχτα, συγχρόνως στον ίδιο χώρο.
Όλες αυτές οι ιστορίες, σοβαρές, αστείες, γελοίες, καθημερινές πάντως και εν τέλει αληθινές, στο ίδιο σκηνικό, στο μικρόκοσμο μιας πολυκατοικίας, κάπου στην Αθήνα.
