Αλήθεια, πόσο κακός μπορεί να είναι ο εθισμός στα παιχνίδια; Εάν είστε ένας από τους πολλούς, που έχουν αγοράσει ένα παιχνίδι και στη συνέχεια έχετε μείνει πάνω του για τουλάχιστον 3 συνεχόμενες ημέρες, αφότου έφθασε στα χέρια σας, τότε ξέρετε πόσο εθιστικό μπορεί να γίνει ένα παιχνίδι.
Η μεγαλύτερη βύθιση που προσφέρουν τα video games, σε σχέση με τις κινηματογραφικές ταινίες ή άλλους τύπους ψηφιακής ψυχαγωγίας, καθιστά πιο εύκολη την ταύτιση με τους ήρωες και συνεπώς την δυνατότητα να «χαθείς» μέσα τους (προσωπικά θα μου άρεσε να υπήρχε όντως ένας Larry Laffer ή ένας Guybrush Threepwood ανάμεσα μας αλλά....).
Για τους περισσότερους, αυτός είναι ουσιαστικά ο λόγος που ασχολούνται με το συγκεκριμένο «σπόρ», αλλά παράλληλα μπορούν να ελέγξουν την κατάσταση χωρίς να παραμελούν τις βασικές τους ανάγκες ή την προσωπική-κοινωνική ζωή τους.
Για άλλους, όμως, έχει γίνει τόσο κακός εθισμός, που ήδη μια σχετική κλινική παιχνιδιών έχει ανοίξει στο Άμστερνταμ. Άλλες χώρες σε όλο τον κόσμο αρχίζουν επίσης να βλέπουνε τον εθισμό στα video games όπως οποιoνδήποτε άλλο εθισμό (κάπνισμα, ναρκωτικά, αλκοόλ κ.ά) και έχουν αρχίσει προγράμματα θεραπείας και αντιμετώπισης.
Για μερικούς, τα πράγματα μπορεί να είναι πολύ σοβαρά:
Ο Hyke van der Heijden, 28 χρονών από την Ολλανδία, είπε ότι εξ’αιτίας των video games παράτησε το κολλέγιο. Το «κάπνισμα» και τα παιχνίδια τον κράτησαν συναισθηματικά ήρεμο για αρκετά χρόνια. «Τα παιχνίδια, αυτό ήταν το μόνο μέρος που ένιωθα άνετα. Αυτή ήταν η μόνη πραγματικότητα που θα μπορούσα να διαχειριστώ».
Αν και δεν συμφωνώ με αυτούς που πιστεύουν ότι οι σχεδιαστές των παιχνιδιών είναι αρμόδιοι για τον εθισμό, είναι εύκολο να δει πώς κάποιοι θα μπορούσαν να πετάξουν τη ζωή τους για να παίξουν ακόμα περισσότερο, χωρίς να τους ενδιαφέρει και τόσο το σενάριο του παιχνιδιού. Άλλωστε, ποιος θα ήθελε βαρετά παιχνίδια;
Από το Technews.gr (www.technews.gr)
